ไอ้สับปะรด

เด็กชายกำพร้าที่ใคร ๆ เรียกเขาว่า "ไอ้สับปะรด" อาศัยอยู่กับยายชื่อ เนียน ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ที่มาของชื่อสับปะรด คงเป็นเพราะจังหวัดนี้มีการปลูกสับปะรดมากเป็นพิเศษ
สินค้าของจังหวัดนี้  ไม่พ้นสับปะรด ที่มีหลายรูปแบบ ทั้งกวน ทำแยม อบแห้ง ทำไวน์ ทำน้ำสับปะรด และสับปะรดกระป๋อง ก็มีโรงงานผลิตอยู่มากมาย

สับปะรดอยู่กับยายมาตั้งแต่พ่อแม่ของเขาตาย ขณะที่เขายังอายุเพียง 3 ปีเท่านั้น ยายเนียนผู้เป็นยายแท้ ๆ เลี้ยงเขามาตามประสาด้วยความยากจน  อาศัยปลูกและเก็บผักกินเหลือก็ขาย และยายเนียนยังรับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั่วไป เช่นรับไปซื้อของให้ในตลาด ทำงานบ้าน เลี้ยงเด็ก ทำอาหารส่งคนงานในโรงงาน.... แล้วแต่ใครจะจ้างให้แกทำอะไร แกก็จะทำทั้งนั้น

สับปะรดเติบโตมาด้วยความรักจากยายเนียน แกจะสอนหลานเสมอให้ขยัน อดทด ซื่อสัตย์ กตัญญู
ยายเนียนให้ สับปะรดเรียนในโรงเรียนของวัดในหมู่บ้าน  มีเพื่อนเรียนเป็นเด็กวัด ทำให้เขารู้จักวิถีชีวิตของเด็กวัด เป็นอย่างดี....
ตอนอายุ 12 ปี ชีวิตของสับปะรดเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อยายเนียนแกได้ตายจากไป......หลานยายเนียนได้มาจัดการขายบ้านที่ยายเนียนอาศัยอยู่ และบอกว่าจะมารับสับปะรดไปเลี้ยงดูต่อไป

"หนูไม่ไป หนูอยู่ที่วัดนี้ก็ดีแล้ว มีเพื่อนหลายคนอยู่ที่วัด ได้เรียนที่วัด ได้เล่นสนุกสนาน ขอให้หนูอยู่ที่นี่เถอะ" สับปะรด บอกกับญาติห่าง ๆ ของตัวเอง  แม้ว่าญาติจะพยายามชวนเขาไปอยู่ด้วย เขาก็จะปฎิเสธเสมอ ๆ ด้วยเขาคิดว่า เขาถูกทอดทิ้งจากญาติมาตลอด พอยายเนียนเสียชีวิต ก็จะมารับเขาไปอยู่ด้วยญาติเหล่านั้นเขาคงเกรงคำครหา ที่มาขายบ้านเล็ก ๆ ของยายเนียน จึงจำใจต้องพาสับปะรดไปอยู่ด้วย
 
สับปะรด จึงอยู่ที่วัดมาตลอด เขาไม่มีญาติมาใส่ใจอีกต่อไป เขาสานต่ออาชีพของยายเนียน รับจ้างทำทุกอย่างตามที่ยายเนียนเคยทำ  แต่ต้องเป็นงานที่เขาทำได้ ด้วยงานบางอย่างไม่เหมาะกับความเป็นเด็กชาย

คนในหมู่บ้านมักจะจ้างให้ สับปะรดไปซื้อของในตลาด อาหาร ผักสด ของใช้อุปโภคบริโภค ให้ค่าจ้างมากน้อยแล้วแต่ความเมตตาของแต่ละคน (ยังมีต่อ)