ลุงสม แกเลี้ยงสุนัขเพศผู้ ขนฟู สีไม่ใช่ขาวโพลน แต่ออกจะหม่น ๆ ตัวหนึ่งแกตั้งชื่อว่า "เฟื่องฟู" ฉันสังเกตเห็นว่าแกรักเจ้าเฟื่องฟูมาก
ตอนเช้าจะเห็นแกจูงสุนัขออกไปเดินเล่น และก็เล่นหยอกล้อกับมันจนสาย จึงกลับเข้าบ้าน
และฉันก็ไม่เห็นแกมีญาติอยู่ด้วยสักคน จะเห็นมีญาติมาหาบ้างแต่ก็นาน ๆ ครั้ง
"ชีวิตลุงสมคงเหงา" ฉันคิด แกถึงได้รักเฟื่องฟู มาก แต่เพื่อนบ้านก็ได้ยินแกบ่นอยู่บ่อย ๆ ยามที่แกต้องพาเจ้าเฟื่องฟูไปหาหมอ....... "เวลาแกป่วยฉันพาแกไปหาหมอ แล้วเวลาฉันป่วยใครจะพาไป..."
และแกก็เคยเปรย ๆ กับเพื่อนบ้านว่า "ถ้าฉันตาย ช่วยเอาเจ้าเฟื่องฟูไปเลี้ยงด้วยนะ..." (ยังมีต่อ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น