เด็กชายมาโนช

มาโนชเป็นเพื่อนสมัยฉันเรียนอยู่ ป.5  เขาเป็นคนเฉย ๆ เรียบร้อย ไม่ค่อยพูด และไม่ค่อยมีเพื่อน
เขามักจะทำอะไรลำพัง เช่น กินข้าว เล่นหมากเก็บคนเดียว เดินดูต้นไม้ใบหญ้า และบางทีก็เล่นกระโดดเชือกเพียงลำพัง
        การเรียนของเขาอยู่ในขั้นเรียนอ่อน อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนเงียบ ๆ  ไม่ค่อยตอบคำถามของครู และไม่สนใจในเวลาเรียน  บ่อยครั้งที่ ฉันเห็นเขานั่งนิ่ง ๆ และเหม่อลอย
       วันหนึ่งเย็นมากแล้ว เด็กนักเรียนต่างทะยอยกันกลับบ้าน แต่ฉันยังต้องรอให้ผู้ปกครองมารับกลับ... ขณะนั้น ฉันเห็น มาโนชเดินและล้มลง ขาของเขาได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่า และเขาก็พยายามลุก
และจะเดินต่อ แต่ฉันก็เห็นเขาล้มลงอีก หลายครั้งที่ฉันเห็นเขาล้มแล้วลุก ล้ม ๆ ลุก ๆ
       เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถลุกขึ้นเดินได้ ฉันจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับพยายามพยุงเขาลุกขึ้น
ก็ได้เพียงแค่นั้น เขาลุกขึ้นยืนได้ แต่ไม่สามารถก้าวเดินได้เลย ฉันจึงให้เขายืนอยู่อย่างนั้นและฉัน
ก็เดินไปหาครูประจำชั้นที่ห้องพักครู   ฉันพบครูสมทรง ซึ่งเป็นครูของฉันในขณะนั้น
       ฉันบอกครูเรื่องของมาโนช แต่ทำไม ดูครูไม่ตื่นเต้นกับเรื่องที่ฉันบอกเล่าเลย  แต่ครูก็ลุกขึ้นและบอกว่า ครูจะกลับบ้าน  พร้อมกับครูก็หยิบกระเป๋าและสิ่งของเดินออกจากห้อง....
       ฉันเดินตามครูสมทรง.....จนมาถึงบริเวณที่มาโนช ยืนอยู่  ฉันเห็นมาโนช ร้องไห้ เขาไม่ได้ขยับตัวไปจากเดิมเลย  ฉันจึงรีบบอกครูสมทรงว่า  มาโนชอยู่ตรงนั้น ให้ครูช่วยเขาด้วย.....
        ครูสมทรงพูดกับมาโนชว่า เธอต้องช่วยตัวเอง และรอให้คนอื่นมาช่วยนะ เพราะครูกำลังจะกลับบ้าน  มาโนชยังร้องไห้ไม่หยุด  เขาบอกเขาปวดขาและเดินไม่ได้  แต่ครูสมทรงก็ได้แต่มองนิดหนึ่ง
แล้วครูก็เดินจากไป....ครูคงเดินทางกลับบ้าน....ฉันบอกมาโนชว่า ฉันจะไปบอกครูคนอื่นให้มาช่วยเธอ....
        ขณะนั้น ยังมีเด็กนักเรียนอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร...ฉันเดินหาครูในโรงเรียนแต่ไม่พบใครเลย เดินตามหาในที่ต่าง ๆ เผื่อจะพบครูบ้าง  ก็ไม่พบใคร เวลาผ่านไปพอสมควร ฉันจึงเดินกลับมา
หามาโนช....ไม่พบมาโนช และผู้ปกครองฉันก็มารับกลับบ้านพอดี
          คืนนั้นฉันนอนคิด ใครจะช่วยมาโนช มีใครเห็นมาโนชหรือเปล่า
          วันรุ่งขึ้นมาโนชไม่ได้มาโรงเรียน  และฉันก็ไม่ได้ยินใครพูดถึงมาโนช

          เวลาผ่านไปหลายเดือน จนฉันสอบไล่ และปิดเทอม...
          พอเปิดเทอมเรียนชั้นใหม่  วันแรกฉันเห็นมาโนช มาพร้อมกับพ่อและแม่ของเขา  ฉันแปลกใจมาก ที่เห็นมาโนชเดินและเห็นขาเขาไม่เท่ากัน เล็กและลีบไปข้างหนึ่ง จำได้ว่า เป็นขาที่เขาบาดเจ็บในวันที่ฉันเห็นเขาล้มในวันนั้น..
           หน้าตาของเขาดูเศร้ามาก.... แต่พอมาโนชเห็นฉันเขาก็ยิ้มกว้าง....ได้แต่ยิ้มให้กันไม่ได้พูดอะไรกันเลย
          ฉันได้ทราบข่าวจากครูคนใหม่ของฉันว่า  พ่อและแม่ของมาโนช มาพบครูใหญ่ แจ้งครูว่า
มาโนชไม่สามารถมาเรียนได้ เนื่องจากเขาเป็นคนพิการขาลีบไปข้างหนึ่ง  การบาดเจ็บครั้งนั้นเป็นต้นเหตุทำให้เขาพิการ เพราะการรักษาที่ไม่ถูกต้องและทันท่วงที  ภารโรงที่โรงเรียนได้พามาโนชไปส่งที่บ้านแต่เวลาที่เกิดเหตุก็ทิ้งช่วงห่างกับการรักษา ทำให้อาการเจ็บที่ขาของเขาลุกลาม ถึงแม้บาดแผลจะหายก็ตาม ......มิน่าเล่า วันนั้นเขาถึงร้องไห้ไม่หยุดและบอกครุสมทรงว่า เขาปวดเจ็บที่ขามาก
          ใครจะรู้บ้างว่า   ถ้าครูสมทรงช่วยเหลือเขา ไม่ปล่อยให้เขายืนอยู่อย่างนั้น  มาโนชจะพิการอย่างนี้ไหม

            จะเป็นจริงหรือไม่ ว่าครูสมทรงมีส่วนทำให้มาโนข เป็นคนพิการ  แต่สิ่งที่ฉันเห็นอยู่กับตาตนเองคือ.... วันนั้น ครูสมทรงวางเฉย ไม่สนใจมาโนชเลยแม้จะเห็นว่า เขากำลังร้องไห้ก็ตาม......