มานพ สุภาพบุรุษชอบเปรี้ยว

ในห้องเรียนวิชาภาษาไทย บ่ายวันนั้นอากาศร้อนมาก  เหล่านักเรียนทั้งหลายต่างง่วงเหงาหาวนอน
นั่งสับประหงก ฟังครูบ้างไม่ฟังบ้าง....เวลาผ่านไปเกือบหมดเวลาสอน..
               มานพเพื่อนฉันคนหนึ่ง เขาไม่ค่อยได้มาเรียน เพราะมัวแต่ไปหลงอยู่กับดนตรี เป็นมือกลองประจำวงดนตรีเล็ก ๆ วงหนึ่ง หน้าตาเขาหล่อเหลาเอาการ   เป็นที่น่าชื่นชมและน่าเอ็นดูกับผู้พบเห็นและคนใกล้ชิด ......เพื่อนชายพากันอิจฉา ยามที่เพื่อนหญิงเข้ามาเอาอกเอาใจ ให้ขอยืมแบบฝึกหัดไปลอก เมื่อเขาถูกครูทวงถามการบ้านหรือเรื่องเรียน เขาจะใช้เสน่ห์เอาตัวรอดทุกครั้ง...  เขาคงนอนดึกและนอนไม่เป็นเวลา ครั้นได้มาเรียนบ้างจึงมีอาการง่วงตลอด และชั่วโมงนี้เขาจะง่วงมากกว่าใคร จนทนไม่ไหว เขาจึงกระซิบถามเพื่อน ๆ ฉัน หลายคนว่า มีอะไรมากินแก้ง่วงไหม
               เพื่อน ๆ หญิงของฉัน 2-3 คน ได้ยินจึงพากันหยิบ ของดองต่าง ๆ เช่น มะม่วงดอง มะยมดอง    มะขามเปรี้ยวคลุกน้ำตาลออกมาแล้วส่งให้มานพ... และเขาก็กระซิบบอกเสมอว่า เขาชอบเปรี้ยว ๆ มีอีกไหม...
              ทำให้หลายคนทั้งหญิงชายพากันขอแบ่งปันมากินกัน อย่างแอบ ๆ ไม่ให้ครูได้ยิน หรือไม่ให้ครูเห็น บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุก เล็ก ๆ  กลั้นเสียงหัวเราะกันแทบไม่อยู่เลยทีเดียว

             สักครู่ใหญ่ ครูนงเยาว์ เริ่มสังเกตปฎิกริยาของนักเรียน และได้ยินเสียงหัวเราะเล็ดลอด ออกมา
ครูเริ่มโกรธ และหยุดสอนทันที  หันมาถามเสียงเครียดว่า " ใครกินขนมในห้อง ..."
             .ทุกคนเงียบ ไม่มีใครตอบ และต่างเก็บของซ่อนไว้ให้มิดชิดที่สุด
              ครูนงเยาว์เดินมาตามโต๊ะ ของแต่ละคน..มองดูในลิ้นชัก   เมื่อเห็นว่ามีของกินซ่อนอยู่
ครูก็จะหยิบแล้วให้ นักเรียนที่นั่งโต๊ะ เหล่านั้นนำไปวางไว้ที่โต๊ะครูใกล้กระดานดำ...ได้ของกินครบตามที่พวกฉันและมานพ นำมากินกัน
             "ครูไม่เข้าใจว่า เธอทำอย่างนี้ทำไม ไม่ให้เกียรติครูเลย เพราะครูกำลังสอน
จริงอยู่เธอง่วงกัน ก็เข้าใจนะ แต่น่าจะตั้งใจเรียนกันหน่อย ความง่วงก็จะหายไป  เธอเคยได้ยินคนแก่
ไหม ที่เขาบ่นว่า นอนไม่หลับเพราะคิดโน้นคิดนี่ จนนอนไม่หลับน่ะ   ถ้าเธอคิดตามบทเรียนที่ครูสอน เธอจะง่วงกันได้อย่างไร  แต่นี่เธอไม่ฟังก็เลยไม่คิดตามเรื่องที่ครูกำลังสอน  เลยง่วง ...."
               เสียงครูนงเยาว์บ่นพวกเรา ก้องกังวานจนพวกเราหายง่วง  มีแต่ความเงียบสงัดเข้ามาแทนที
               "ครูจะต้องลงโทษ คนซื้อของเหล่านี้เข้ามากินในห้อง บอกมาว่าใคร"
               ทุกคนเงียบ ก้มหน้า ไม่มีใครกล้าสบตาครู   มีแต่พวกคนคงแก่เรียนทั้งหลายที่ ยืดคอ มองครู
               ความเงียบผ่านไป เมื่อมานพ ยกมือขึ้นแล้วลุกขึ้น บอกครูว่า " ผมครับ ผมขอบเปรี้ยว ผมเป็นคนซื้อมาแจกจ่ายกันกินเพราะรู้ว่าต้องง่วงแน่ ๆ ครับ ชั่วโมงนี้"
         
               ทุกคนตกตะลึง ในคำรับสารภาพของมานพ
               ครูนงเยาว์ บอกว่า "ครูไม่เชื่อนะ ว่าเธอคนเดียวเป็นคนซื้อของเหล่านี้...."  ครูนิ่งอยู่สักพัก
ก็พูดว่า " แต่ถ้าเธอยอมรับ และไม่มีใครยอมรับอีก ครูจะลงโทษเธอคนเดียวนะ ทุกคนรับรู้ไว้ด้วย
สำหรับคนที่ทำผิดแต่ไม่ยอมรับผิดพร้อมเพื่อน ให้มานพเป็นผู้ผิดเพียงคนเดียว  พวกเธอต้องยกย่องเขาเรียกเขาว่า มานพสุภาพบุรุษชอบเปรี้ยวนะ"
               บรรยากาศในห้องเปลี่ยนจาก เครียดเป็นผ่อนคลาย นักเรียนหัวเราะ ครูยิ้ม..
               ครูนงเยาว์บอก "ครูจะว่ากล่าวตักเตือนนะ คราวต่อไปถ้าทำอีกครูจะทำโทษให้หนัก  อาจถึงตัดคะแนนวิชานี้และไม่ให้มีสิทธิ์สอบในวิชานี้ จึงตกและต้องสอบซ่อม"....หมดเวลาชั่วโมงนี้พอดี ครูออกจากห้องไปแล้ว...พวกเราก็ยังขำพูดคุยและหัวเราะกันต่อ
            
              แต่เพียงชั่วอึดใจเดียว ครูนงเยาว์ก็เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง พวกเราตกใจ เงียบ...ครูนงเยาว์ พูดเสียงดังพอสมควร  "มานพ  เดี๋ยวเธอเอาขนมเปรี้ยว ๆ บนโต๊ะครู ไปให้ครูที่ห้องพักครูด้วย...แหม พวกเธอแอบกินกันทำไมไม่เรียกครูกินบ้าง ครูก็ชอบเปรี้ยวเหมือนกันนะ..."
               เสียงพวกเราในห้องเรียนหัวเราะ เฮฮา..ดังขึ้น  เป็นที่ครื้นเครง  มานพรีบหยิบของกินเหล่านั้นวิ่งเหยาะ ๆ ตามครูนงเยาว์ไป.....
               จากนั้น มานพจึงได้ฉายาว่า มานพ สุภาพบุรุษ ชอบเปรี้ยว ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา...
                มานพ ขณะนี้เธออยู่ไหน เพื่อน ๆ คิดถึง  "สุภาพบุรุษชอบเปรี้ยว" ของฉัน