ครั้งหนึ่งฉันเคยไปดูศพไม่มีญาติ ที่สถาบันนิติเวช เหตุผลที่ไปดูเพราะต้องการหาประสบการณ์ หรือบางทีอาจทราบว่าศพเหล่านั้นเขาเป็นญาติใครจะได้บอกกล่าวให้เขาไปรับศพ....
ในครั้งนั้นสถาบันนิติเวช จะติดภาพศพที่พบ และจะทำการตกแต่งใบหน้าศพโดยพยายามให้คงสภาพดีมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วติดประกาศให้ผู้ที่พบเห็นแจ้งว่า ศพเหล่านั้นใครเป็นญาติเขาและญาติอยู่ที่ใด....
ช่วงพักเที่ยง หลังจากเสร็จสิ้นการรับประทานอาหาร ฉันและเพื่อนอีก 4 คน นัดแนะกันไปดูศพที่สถาบันนิติเวช ใจหนึ่งก็เกรงกลัว อีกใจหนึ่งก็อยากไป อยากมีประสบการณ์ว่าเขามีการประกาศหาญาติศพ อย่างไร
เมื่อไปถึง ก็เขาไปดูที่ประกาศที่เขาติดภาพศพไว้ จะมีการบอกว่าเป็นชายหรือหญิง อายุ พบศพที่ใด ตายด้วยสาเหตุใด ซึ่งจากการชัณสูตร ไม่พบเอกสารใด ๆ แสดงที่มาของศพเหล่านั้นว่าเป็นใคร
มองอยู่หลายภาพ แต่มีภาพหนึ่งที่ฉันมองเป็นพิเศษ เป็นชาย สาเหตุการตาย ถูกรถไฟเฉี่ยวบริเวณริมทางรถไฟ หน้าตาศพบูดเบี้ยวมีแผลฉกรรจ์ และมีรอยเย็บจากการตกแต่งศพเต็มไปหมด
ภาพศพนี้ยังฝังใจติดตามฉันเรื่อยมา จนกระทั่งกลับบ้าน
คืนนั้นอากาศเย็นแต่ไม่มาก เพราะมีฝนตกพรำ ๆ ฉันเข้านอนแต่ก่อนนอนก็ไม่ได้คิดนึกอะไร
ยังไม่หลับ เพราะนอนเท่าไรก็ไม่หลับ...
ฉันพยายามหลับ โดยหลับตาข่ม สักครูใหญ่ ได้ยินเสียงใครมาเรียกอยู่ข้างหู ฉันนอนอยู่คนเดียว
แต่ทำไมมีเสียงมาเรียกข้างหู "ต้อยยยยยยย"
ฉันลืมตาลุกขึ้นนั่ง พยายามหาที่มาของเสียง เป็นเสียงผู้ชาย ไม่เห็นว่าเป็นใคร....พอฉันล้มตัวลงนอนและหลับตา ก็มีเสียงเรียกเหมือนเดิมอีก "ต้อย ต้อยยยยยย" คราวนี้เรียก 2 ครั้ง....
เอาล่ะซิ เสียงใครกัน ฉันคิด ใจเริ่มคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน ...เหตุการณ์ที่สถาบันนิติเวช
นึกกลัวขึ้นมาฉับพลัน ลุกขึ้นนั่งพนมมือ "ไปที่ชอบ ที่ชอบเถอะ แล้วจะทำบุญไปให้...."
แต่ฉันก็ยังนึกถึงเรื่องจริงที่อาจเป็นไปได้ หรือมีใครมาเรียกที่นอกบ้าน จึงมองออกไปที่นอกหน้าต่าง
พบแต่ความมืด ไม่มีใครเลยและก็ดึกมากแล้วด้วย...
เมื่อไม่พบใครฉันจึงเดินไปลองเปิดประตูบ้านดู พอฉันเปิดออกไป มีลมกรรโชกเข้ามา เย็นมาก ๆๆๆ และมีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ไทยลอยเข้ามาด้วย ลม ทำให้ประตูเปิดปิดไปมา พะเยิบ ๆๆ ทั้ง ๆ ที่ ลมภาย
นอกด้านอื่น ไม่มีเลย มีแค่ช่วงประตูเท่านั้น
เมื่อลมสงบ ฉันปิดประตูแล้ว ฉันรู้สึกกลัวสุด ๆ ฝืนใจ เดินไปหยิบธูป และจุด 1 ดอก นั่งลงไหว้อยู่ที่หน้าประตู " ไปที่ชอบ ที่ชอบเถอะ แล้วจะทำบุญไปให้ "....คืนนั้นผ่านไป.....
วันรุ่งขึ้นไปทำงานตามปกติ ไม่เห็นเพื่อนที่ไปด้วยเมื่อวานพูดอะไร ทุกคนเงียบผิดสังเกต จนกระทั่ง เวลาบ่าย
" มีใครเจออะไรหรือเปล่าเมื่อคืน ..หลังจากที่ไปนิติเวช " ฉันสะดุ้ง "มีซิเจอเมื่อคืน กลัวแทบแย่"
แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟัง " นี่แหละ เขาว่าคนจิตอ่อน เขาก็จะมาหาได้ เธอดูภาพศพตั้งหลายศพ และนึกออกไหมว่า ศพไหน ที่มาหาเธอ นึกแล้วล่ะ ว่าต้องมีคนเจออะไรบ้าง " เพื่อนคนหนึ่งถาม
หลายคนมองฉันทำตาปริบ ๆ " เธอคงไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว กลัวววววว " ...เพื่อนคนหนึ่งพูด
ฉันไม่ตอบ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าศพใด ใครที่มาหาฉันเมื่อคืน และไม่อยากนึกอีก เขาคงอยากเจอญาติเขา และคงเป็นดวงวิญญาณที่ล่องลอย ฉันขออุทิศส่วนกุศลบางส่วนให้เขา และช่วยนำทางให้เขาได้พบญาติเขา เพื่อวิญญาณเขาจะไปสู่สุขคติด้วยเถิด
ใครก็ว่าฉันเป็นคนแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ จริงหรือ แล้วที่ว่าจิตอ่อนจะเจอวิญญาณได้ง่ายล่ะ มันจริงหรือ....ยังมีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณ ซึ่งฉันประสบด้วยตนเอง และจะนำมาเขียนเล่าสู่กันฟังในโอกาสต่อไป......
