ลูกไก่- กระต่าย- เป็ดย่าง (ต่อ)

เช้าวันนั้น ฉันปล่อยลูกไก่ออกจากกรง ให้อาหาร และปล่อยให้มันเดินอยู่บริเวหญ้าที่มีน้ำค้างเกาะอยู่ นั่งดูมันกินอาหารสักพัก
ฉันเห็นว่า ยังมีแสงแดดอ่อนอยู่ จึงอยากจะให้เจ้าลูกไก่ได้อยู่นอกกรงอีกสักพัก ฉันมองไปรอบ ๆ บ้านลุงบุญและสายตาฉันก็เห็นท่อระบายน้ำขนาดใหญ่วางอยู่บริวเวณนอกบ้านกลางแจ้งและวางอยู่ตรงที่มีหญ้าพอดี ลุงบุญอาจยังไม่ใช้ประโยชน์ ฉันเห็นว่ามันเป็นวงกว้างพอที่จะเป็นที่ขังเจ้าลูกไก่เพราะ  มันออกไปไหนไม่ได้ ฉันไม่ต้องคอยดูมันว่ามันจะเดินหายไปไหน
จากนั้นฉันจึงจับเจ้าลูกไก่ทั้งหมดใส่ไว้ในท่อว่างทันที

ฉันเดินไปทำโน่นทำนี่จนเพลิน ลืมเวลาว่าฉันทิ้งลูกไก่ไว้นานเท่าใด
ครั้นพอนึกได้ ตกใจมากรีบไปยังที่ทิ้งลูกไก่ไว้......อนิจจา ลูกไก่ของลุงบุญที่ฝากฉันดูแล มันตายกันหมดทั้ง 30 ตัว !!!!
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย......ฮื่อๆๆๆๆ ฉันร้องไห้ น้ำตาเป็นสายเต็มแก้มขณะที่ก้มลงจับเจ้าตัวลูกไก่ขึ้นมาพิจารณาที่ละตัว ๆๆๆ
เห็นมันมีบาดแผลทุกตัวเหมือนโดนอะไรมากัด และมันก็ตายโดยไม่ได้หายไปไหน มันคงหนีไม่ได้เพราะมันอยู่ในบริเวณ
แคบ ๆ ที่ฉันขังมันไว้  ใครมาทำร้ายมันหรือ.... แต่ทำไมมันยังมีซากอยู่ครบทุกตัว  ฮื่อ ๆๆ ๆๆ นี่ฉันจะบอกลุงบุญอย่างไร

ลุงบุญยังไม่กลับ ช่วงเวลาที่ฉันไม่สบายใจทำไมมันนานจัง สงสารเจ้าลูกไก่ตัวน้อย ๆ กลัวความผิดที่บกพร่อง ถ้าลุงบุญรู้เรื่อง
ลุงจะว่าอย่างไร.......

แต่ฉันก็ต้องตัดหญ้าให้กระต่ายกิน ฉันนำเจ้า เฟื่องฟ้า ออกจากกรง และก็ติดอยู่ว่าต้องระวัง ดูแลมันให้ดีไม่ให้เกิดอันตรายแก่มัน  นั่งดูเจ้า เฟื่องฟ้า ใจก็คิดระแวงว่า ลุงบุญเมื่อไรจะกลับสักที ......พอเห็นว่าค่ำแล้ว ฉันก็จับ เจ้าเฟื่องฟ้า เข้ากรง

สักครู่ใหญ่.....ขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้นั่งเล่นหน้าบ้าน   
กลับมาแล้วจ้า.....เสียงลุงบุญมาก่อนเห็นตัวเสียอีก.........
ลุงและพ่อเดินเข้าประตูรั้วมาพร้อมกัน
ฉันหันหน้าหลบลุงบุญ ...
"พ่อซื้อเป็ดย่างมาด้วย "  พ่อพูด และฉันก็รับถุงเป็ดย่างมาจากพ่อ วางไว้บนเก้าอี้นั่งข้างตัว
เป็นไง ลูกไก่ลุงกวนไหม ต้อย "  ลุงบุญูพูดแกมหยอก
ฉันเงียบไม่พูด ลุงเริ่มเห็นสีหน้าฉัน
"ไก่ ตายหมดเลยค่ะ  ฮือๆๆๆ " ฉันตอบ มันถูกตัวอะไรไม่รู้มากัด  ตายหมดเลย
"ฮะ อะไรนะ ไก่ตายหมด ตายได้ไง "  เสียงลุงบุญอุทานด้วยความตกใจ
"เป็นไง ไหนลองบอกซิ "  เสียงพ่อและลุงถามพร้อมกัน คงเป็นเพราะพ่อและลุงเห็นฉันร้องไห้ ทั้งสองจึงฟังฉันเล่าอย่าง
สงบ พยักหน้ารับบางที พูดจบฉันจึงพาพ่อและลุงไปดูที่เกิดเหตุ แต่ไม่มีซากไก่เพราะฉันนำไปทิ้งหมดแล้ว
"เอาล่ะ ไม่ต้องเสียใจ คงเป็นเรื่องที่ไก่มันหมดกรรม" ฮ่า ๆๆ ลุงพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ
แต่พ่อไม่พูดอะไรเลย ฉันสังเกตเห็น่ว่าพ่อมีทีท่าตำหนิฉันแต่พ่อยังไม่พูด

เราสามคนเดินกลับจะเข้าประตูบ้าน พ่อพูดว่า "กินข้าวกันดีกว่า วันนี้พ่อซื้อเป็ดเจ้าเดิมนะ เอาเป็ดใส่จานเลย"
ฉันนึกขึ้นได้ มองไปทางเก้าอี้นั่งเล่นที่ฉันวางถุงเป็ดไว้........
ไม่มีถุงเป็ด อ้าวววววว เป็ดย่างหายไปไหน ฉันเดินดูรอบ ๆ ไปมา ก็ไม่เห็น หาเท่าไรก็ไม่เจอ แปลกใจจัง เป็ดหายไปได้อย่างไร
เสียงพ่อ " เป็ดไปไหนล่ะ เจอยังวางไว้ไหน"
เงียบ เงียบและเงียบ  อะไรกันเนี่ย เป็ดย่างหายไป

พ่อหน้าเคร่งเครียด มีอาการโกรธ หันมามองทางฉัน ด้วยสายตาดุ ๆ  แต่ลุงบุญยิ้ม ฉันหาถุงเป็ดไม่พบ
"วันนี้ ต้อยโชคไม่ดีเลย ไก่ก็ตาย เป็ดก็หาย "  ลุงบุญยังมีอารมณ์ขัน
" เอาล่ะ ไม่ต้องกง ไม่ต้องกินอะไรแล้ว ทำไมเป็นอย่างนี้ " พ่อพูดสะบัด ๆ ก่อนจะเดินไปห้องอื่น

ฉันไม่รู้ว่าพ่อและลุงหิวหรือเปล่า คิดว่าคงไม่หิว เพราะทั้งสองเข้าห้องนอนของตัวเอง และก็เงียบ
ส่วนฉันไม่หิวเลย และไม่อยากกินอะไรทั้งสิ้น...........

คืนนั้นฉันนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ตื่นทีไรก็คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา...กังวล สับสน อยากร้องไห้

รุ่งขึ้นฉันตื่นแต่เช้า สักพักใหญ่ ก็คิดถึงเจ้าเฟื่องฟ้า คิดว่ามันคงจะหิวแล้ว
ฉันเดินไปที่กรง เจ้าเฟื่องฟ้า
ทำไมประตูกรงกระต่ายน้อยของฉันเปิด!!!!!
กระต่ายน้อย เจ้าเฟื่องฟ้าของฉันหายไปไหนุ
ฉันมองรอบตัว แล้วยืนนิ่ง... สักครู่ ก็เดินหาไปตามทางจนถึงประตูรั้วบ้าน
และแล้ว ฉันก็เห็นซากกระต่ายของฉัน มีแต่หัวหู และลำตัวครึ่งเดียว มันโดนกัดกินหมดไปครึ่งตัว
ฮื่อๆๆ  ๆๆ  ๆๆ  ๆๆ เสียงร้องของตัวเองปลุกทุกคนในบ้านให้ตื่น ฮื่อๆๆ ๆๆ ๆๆ

ลุงบุญผู้ใจดีบอกว่า ไก่ที่ตายเพราะฉันเจตนาดีจะให้มันถูกแสงแดดนานหน่อยเพื่อให้มันแข็งแรง
ส่วนเจ้าเฟื่องฟ้า ฉันอาจใจคอไม่ค่อยดียังว้าวุ่นกับไก่ที่ตาย ไม่มีสมาธิ ขณะที่จับเจ้าเฟื่องฟ้าเข้ากรง อาจลืมปิดประตูกรงให้เรียบร้อย
และเป็ดย่างที่หายเป็นเพราะฉันวางใจว่าวางไว้ใกล้ตัว เพราะเห็นว่าอยู่ในบ้านแล้ว ลุงคิดว่าอาจมีแมวเข้ามาคาบไปขณะที่เดินไปชี้ที่เกิดเหตุตอนเล่าเรื่องไก่ให้ลุงฟัง

ผ่านไปแล้วหลายวัน..... ฉันใจดีขึ้น แต่ยังมีความคิด "ทำไมต้องเกิดเหตุ ใกล้ ๆ กัน ด้วย
พ่อและลุงบุญ บอกว่า มีแมวดำตัวหนึ่ง  ไม่มีเจ้าของ รูปร่างปราดเปรียวมาก กระโดดสูง ขึ้นหลังคาบ้าน
...มาให้เห็นหลังจากเรื่องลูกไก่ กระต่าย และเป็ดย่าง  .....ลุงบุญคิดว่า มันมีนิสัยเกเร และอาจหิวโซในบางเวลา
มันเห็นว่าทีบ้านนี้มีเหยื่อให้มันทำร้าย มีอาหารให้มันกินยามหิวโซ มันจึงมาด้อม ๆ มอง ๆ บ่อย ๆ


อยากบอกว่าเสียใจกับลูกไก่ เจ้าเฟื่องฟ้า และเป็ดย่าง(ของพ่อ)

อนิจจา ลูกไก่-กระต่าย-เป็ดย่าง