นรินทร์

นรินทร์ ชายหนุ่มรูปงามวัยรุ่น เป็นลูกชายแป๊ะทง ที่ขายก๋วยเตี๋ยวหมูอยู่ปากซอยทางเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง....
ก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทง อร่อยมาก ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่เป็นลูกค้าประจำ มีโอกาสทีไรจะไปกินทุกที  นึกอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวก็จะนึกถึงร้านแป๊ะทง แม้ฝนจะตกแรง ๆ ก็เคยเดินกางร่มไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทง


ขณะนั้นฉันอายุ 12 ปี ฉันเห็นนรินทร์ทุกครั้งเมื่อไปร้านแป๊ะทง และได้ยินแป๊ะทงเรียกเขาว่า "นรินทร์" เขาโตกว่าฉันประมาณ 8 ปี แต่บุคลิกเขาก็ยังดูเด็ก เขาช่วยแป๊ะทงขายก๋วยเตี๋ยวโดยนรินทร์จะเป็นคนส่งให้ลูกค้าที่นั่งคอย จะซื้อกลับบ้านหรือกินที่ร้าน ก็แล้วแต่...

เวลาที่ฉันเข้าร้านและนั่งคอย เพราะส่วนใหญ่แป๊ะทง จะมีลูกค้ารอคอยอยู่แล้ว นรินทร์ ก็จะบอกฉันว่า "หนู...ต้อย คอยก่อนนะ แป๊บเดียวนะ" พอลูกค้าเริ่มซา สักพักนรินทร์ก็จะถามว่าจะกินอะไร.... แล้วก็ส่งก๋วยเตี๋ยวและน้ำดื่มตามที่ฉันสั่ง
ความอร่อยของเกี๋ยวเตี๋ยวแป๊ะทง ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง แป๊ะทงมีความเมตตาให้ฉันพอสมควร สังเกตจากรอยยิ้มและปริมาณของก๋วยเตี๋ยวที่แกให้ฉันแต่ละครั้ง กินแล้วอิ่มมาก ๆ

ฉันเป็นลูกค้าร้านแป๊ะทงหลายปี แต่ระยะหลังเวลาตารางการเรียนของฉันไม่สะดวกที่จะไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทงได้บ่อย ๆ
ฉันจึงได้ห่างร้านแป๊ะทงไปบ้าง นาน ๆ มีโอกาสวันหยุดก็แวะไปที นานแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้ไป....
และวันนี้ก็เป็นวันหยุด ฉันตั้งใจจะไปเพราะคิดถึงแป๊ะทงและก๋วยเตี๋ยวของแก

เดินเข้าไปในร้าน.....ฉันไม่พบแป๊ะทง พบเพียงนรินทร์ จากคนส่งก๋วยเตี๋ยวเป็นคนปรุงก๋วยเตี๋ยว เขาเป็นหนุ่มใหญ่ขึ้นรูปร่างและบุคลิกเปลี่ยนไป เป็นผู้ใหญ่มากและดูสุขุมขึ้น
เมื่อนรินทร์เห็นลูกค้า เข้าร้าน เขาถามว่า " น้อง รับอะไรดีครับ" เขาคงจำฉันไม่ได้ วันนี้เขาเรียกฉันว่า "น้อง"
สั่งก๋วยเตี๋ยวแล้ว..ในขณะที่รอ ฉันมองไปรอบ ๆ ร้านเผื่อจะเห็นแป๊ะทงบ้าง

และฉันก็ได้เห็นแป๊ะทง แต่ไม่ใช่เป็นตัวตนของแป๊ะทง....แต่กลับเป็นรูปแป๊ะทง ที่วางอยู่บนหิ้งและมีธูปปักอยู่ในกระถางธูป
มีผลไม้และน้ำตื่มวางไว้หน้ารูปบนหิ้ง
นี่แป๊ะทงเสียชีวิตแล้วหรือ นานเท่าไรแล้ว ฉันห่างร้านนี้ไปนานมากจนไม่รู้ว่าแป๊ะทงเสียชีวิตแล้ว ....
มองเห็นรูปแล้วใจหาย.... คิดถึงสายตาหน้าตาที่เอิบอิ่มของแกได้ดี ยิ่งมองรูปแกก็เหมือนยังเห็นว่าแกยังมีเมตตาต่อฉันเหมือนเดิม

ฉันห่างร้านนี้ไปอีก วิถีชีวิตฉันเปลี่ยนไป มีภาระที่ต้องไปที่ต่าง ๆ ไม่มีเวลามาแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทงเลย
แต่ทุกครั้งที่เดินผ่านร้าน ฉันจะมองเข้าไปในร้านเสมอ การจัดร้านเปลี่ยนไป ตู้ที่ใส่ก๋วยเตี่ยวเปลี่ยนไป

หลังจากผ่านไปหลายวัน ....ฉันมีโอกาสเข้าร้านแป๊ะทงอีก ก้าวแรกที่เดินเข้าร้านฉันมองไปรอบ ๆ ร้านเปลี่ยนไปมาก
ดูทันสมัยขึ้น โต๊ะ เก้าอี้เป็นของใหม่เกือบทั้งหมด มีการแต่งผนังโดยรูปภาพ สีผนังก็ทาใหม่ด้วย สดใสขึ้นดูสว่างไสว
รูปแป๊ะทงก็ยังอยู่บนหิ้งเหมือนเดิม  .......แต่ฉันมองว่า การจัดร้านอย่างเดิมดูอบอุ่นกว่า
ฉันเห็นนรินทร์กำลังปรุงก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าเตา และก็เห็นหญิงสาวยืนคอยรับชามก๋วยเตี๋ยวเพื่อมาส่งยังโต๊ะลูกค้า
และก็เห็นเด็กชายเล็ก ๆ เดินเตาะแตะ อยู่ใกล้ ๆ
ฉันได้ยินนรินทร์พูดกับเด็กเล็ก ว่า "ไปเล่นข้างใน ลูก อย่ามาเกะกะ ลูก"
นรินทร์มีภรรยาและลูกแล้ว หน้าตาสวยและลูกก็น่ารักมาก

นรินทร์หันมาเห็นฉัน เขาสั่งภรรยาเขา "ไปถามพี่เขาซิว่ารับอะไร" พอเขาได้สบตาฉันเขาจึงตะโกนถามว่า "พี่รับอะไรดีครับ"
เขาก็ยังจำฉันไม่ได้ และเรียกฉันว่า "พี่"

ก๋วยเตี๋ยวเขาก็อร่อยดี แต่เป็นก๋วยเตี๋ยวหมูสูตรไม่เหมือนของแป๊ะทง
โอกาสที่ฉันจะไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทง ก็ห่าง ๆ ไป เพราะฉันชอบสูตรของแป๊ะทงมากกว่า

ความเปลี่ยนแปลงของ กรุงเทพมหานครมีอย่างไม่หยุดยั้ง คนที่ไปอยู่ต่างจังหวัดนาน ๆ หรือไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ท้องถิ่นบ้านเกิดของตน ถึงแม้ว่าจะเป็นบริเวณไม่พ้น กรุงเทพฯ ก็ตามเถิด  เมื่อกลับมายังถิ่นเดิม ก็จะพบความเปลี่ยนแปลงแบบแทบจะไม่เห็นของเก่าเลย ถนนหนทาง ตึกรามบ้านช่องมีความเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง

ขอบอกว่านานมาก ๆ ที่ฉันไม่ได้ไปถนนที่มีร้านแป๊ะทงเลย จากการเข้าร้านครั้งสุดท้ายกับเวลานี้ห่างกันเป็น 10 ปี
เวลาผ่านไป ชีวิตใครก็เปลี่ยนแปรผัน ตามครรลองของแต่ละคน
แต่ฉันก็มีโอกาสไปที่ร้านแป๊ะทงอีก เวลาไปร้านนี้ คิดถึงตอนที่ฉันเป็นเด็ก จะกินก๋วยเตี๋ยวทีไรก็จะกินร้านนี้ ต่อให้ใครมาบอก
ว่า ร้านอื่นก็มี ฉันก็ไม่ยอมจะกินร้านนี้ร้านเดียว......

ฉันเดินเข้าไปในร้านแป๊ะทง สิ่งแรกที่ฉันมองคือหิ้ง ที่มีรูปถ่ายแป๊ะทง ยังเหมือนเดิม รูปแป๊ะทงยังมีเครื่องเซ่นบูชาเหมือนเดิมนรินทร์ดูแก่ไปมากอ้วนลงพุง ดูละม้ายคล้ายแป๊ะทงมาก....ยังยืนปรุงก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าเตา แต่หญิงผู้เป็นภรรยาไม่ได้ยืนคอยส่งก่วยเตี๋ยว แต่กลับไปนั่งโต๊ะมีลิ้นชักคอยเก็บเงิน
สาวน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ นรินทร์ คอยรับชามก๋วยเตี๋ยวจากนรินทร์ส่งให้ลูกค้า คิดว่าคงเป็นลูกสาวของนรินทร์

นรินทร์เหลือบสายตาเห็นฉัน "รับอะไรดีครับ ป้า" ...เขาไม่เคยจำฉันได้เลย
ฉันกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จเรียบร้อย ลูกค้าคนอื่น ๆ กลับไปหมดแล้ว.... ขณะรอเงินทอน
สักครู่นรินทร์เดินนำเงินมาทอนให้ฉัน " พอกินได้ไหมครับป้า มีอะไรแนะนำได้นะครับ ขายมานานครับตั้งแต่สมัยเตี่ยยังอยู่ แต่เดี๋ยวนี้เตี่ยตายแล้ว  ฝีมือผมไม่ดีเหมือนเตี่ย ...นี่เป็นสูตรใหม่ของผม โอกาสหน้าเชิญอีกนะครับ"
ฉันยิ้ม..... "ก็อร่อยดีนี่ สมัยเตี่ยขาย....ฉันคงไม่เคยกิน....."

ฉันออกจากร้านแป๊ะทงแล้ว นั่งรถกลับบ้าน ระหว่างทางเห็นตึก ถนน สิ่งก่อสร้างมากมายที่เพิ่งเกิดใหม่ ๆ  คิดคำนึงถึงแป๊ะทง นรินทร์ ทุกสิ่งอย่างเปลี่ยนไปหมด มีแต่ฉันที่ยังคงเป็นฉันกับความทรงจำยามเยาว์
จากที่เป็นเด็กกาลเวลาค่อย ๆ ผ่าน.... นรินทร์เรียกฉันว่า "หนู"  "น้อง"  "พี่"  "ป้า"
ถ้าฉันยังมีโอกาสไปชิมก๋วยเตี๋ยวร้านแป๊ะทงอีก  นรินทร์ คงเรียกฉันว่า "ยาย"  แน่ๆ เลย

ไม่อาววววว  ไม่ไปดีก่า ไม่ไปดีก่า ฮ่า ๆๆๆ


.........